ΔΥΟ ΜΑΥΡΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ
ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ σ’ εκείνη την άδεια παραλία
που ᾿ναι στρωμένη απ’ άκρη σ’ άκρη κόκκαλα σπασμένα
κι έτσι και σκάψεις γούβα με τα δάχτυλα στην άμμο
θα ξεχυθεί δυο μέτρ’ απόσταση απ’ το κύμα μαύρο αίμα
και θά ᾿ρθει το σιδερόφραχτο άλογο να πιει
το κόκκινο άλογο της Αποκάλυψης, το λυσσασμένο
που ᾿ναι δεμένο μ’ αλυσίδα αντί σκοινί• και κάθε νύχτα
μου τραβάει από τα πόδια το σεντόνι–
αυτό το όνειρο ποτέ του δεν τελειώνει
είμαστε πάντα σε μιαν άδεια παραλία
και λέω είμαστε και σου μιλώ με ένταση κι αγάπη
κι όταν ρωτιέμαι αν θα ᾿ρθεις, χιονίζει στάχτη.
(περρισότερα στο Κουκούτσι αρ. 7)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου