ΜΑΝΗ – ΓΕΡΟΛΙΜΕΝΑΣ
Γέννηση στην πέτρα. Στην πέτρα που δεν ριζώνει σε κανέναν τόπο. Κυλά και αλέθει κόκκαλα, αναδομεί κτήσεις. Βράχια σπέρνει εδώ ο ουρανός. Έτσι ένοιωσα την τρυφεράδα τους, περιδιαβαίνοντας μες στην καστροπολιτεία των ουρανών. Χαϊδεύω στις επάλξεις τα λείψανα των άστρων, αναρροφώντας στάχτη και φωτιά, βλέποντας τη φωνή του ανέμου καθώς παραμορφώνει την επιδερμίδα του νερού. Τα παιδιά ψαρεύουν γελώντας. Βαπτίζουν τα χέρια τους στα χρώματα, αναδεύοντας τις μνήμες μιας τρικυμίας. Τα παιδιά θα γεράσουν με το αίμα της στις φούχτες τους. Οι παλάμες τους θα παραμείνουν διάστικτες από τη μοίρα των κοχυλιών. Να που οι εποχές στο τοπίο αυτό ανατρέφουν λευκά χαρτιά και ψυχές διψασμένες.
Ωραίοι οι τόποι αυτοί της ιστορίας!
Αληθινοί οι τόποι αυτοί της προσμονής!
Πύργοι κλειστοί σαν κοχύλια.
Ερείπια όπου κυοφορείται εντός τους ο ήλιος του καλοκαιριού.
Αντικρίζω στους κήπους ένα λεπρό άγαλμα να κλαίει στις γωνιές της οδύνης. Μυρίζω τα χωράφια, τα σπαρμένα με τα χρυσά κορμιά των στρατιωτών του ήλιου. Τα κόκκαλα τους σαν λεπίδες τεμαχίζουν τον κορμό της αρχέγονης ελιάς. Πάνω στους αρχαίους νεκρούς περπατάμε, σμιλεύοντας μνήμες με τα πόδια μας. Εικόνες φτιάχνει κι ο Θεός με λάσπη, μέλι και θυμάρι. Κι εμείς δύο φίλοι σαν σκιερές πινελιές οδοιπορούμε προς την καρδιά του βουνού. Αναζητώντας τις ρίζες των δέντρων, τα χνάρια των πουλιών, τα μυστικά της θάλασσας καθώς αποκωδικοποιούνται στ’ ακρογιάλια. Η αλήθεια πλησιάζει με φως ευθύβολο. Γυμνοί πορευόμαστε στο γυμνό τοπίο. Κάτω από την επιδερμίδα μας μια σπηλιά με νερά τρικυμίας δονείται.
Ας γίνω τώρα χώμα. Απ’ τα κύτταρά μου να ξεφυτρώσουν ελαιώνες. Να γίνει η ψυχή μου αρμυρίκι. Να καρδιοχτυπώ σαν βράχος που από σεισμό σείεται. Σαν πέτρα που κυλά στους δρόμους του νερού καθώς από ήλιο γλυκαίνει.
Παναγιώτης Ράμμης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου