Δευτέρα 4 Ιουλίου 2011

ΚΕΙΜΕΝΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΡΟΝΑΣ

ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗ
(Απόσπασμα)


Από το στόμα της Κυρίας Παπαδάκη, καθηγήτριάς μου της φιλολογίας, στο Τέταρτο Γυμνάσιο του Πειραιά, άκουσα για πρώτη φορά το όνομα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη. Διάβαζε την Σταχομαζώχτρα του και έκλαιγε. Κυρίως όταν έφτανε στη σελίδα που κόβει τον πάγο, που κρέμεται, από τη σκεπή και δίνει στα δύο ορφανά παιδιά της κόρης της να φάνε – μίμηση τροφής – γλύφοντας το ψυχρό, γεμάτο παγωμένο νερό, σχήμα. Τα δάκρυά της καυτά, στο όμορφο πρόσωπό της, μ’ έκαναν να ταραχτώ μια και μετέτρεπαν την λογοτεχνία, τη διήγηση του συγγραφέα, σε πράξη, βίωμα, γεγονός. Την είδα να βγάζει το μαντήλι της από την τσάντα και μ’ αυτό να τα σκουπίζει. Κι όσο προχωρούσε στην ανάγνωση, τόσο να ξεσπά για την νεώτερη τραγωδία που υπήρχε στο κείμενο. Έκτοτε αυτή η εικόνα της κυρίας Παπαδάκη επαναλήφθηκε στη ζωή μου με φωτογραφίες στην ημερήσιο Τύπο από το Βιετνάμ, την Καμπότζη, την Ινδία, την Κολομβία, το Πέραμα, το Ίλιον… στις πρώτες ταινίες του Παζολίνι, του Αλέξη Δαμιανού, στη ζωή που έβλεπα μες στους δρόμους της πόλης, των χωριών, σε ειδήσεις στην τρίτη σελίδα...

(όλα τα κείμενα των 9 συγγραφέων για τον Παπαδιαμάντη στο Κουκούτσι αρ. 4)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου