από τη σύνταξη

Βασίλης Ζηλάκος

Όρθιο τον βρήκα να στέκεται κατά το μέρος της σπηλιάς... Ένα λοφάκι κάτασπρες λαλούδες (1), που τέτοιες υπήρχαν πολλές στον τόπο του, του κρατούσε συντροφιά. Πότε πότε γονάτιζε για να σηκώσει στα δυο του χέρια τη μικρότερη, ώστε ακουμπώντας την πάνω στη γλώσσα του να πάρει λίγη από την αλμύρα της. Έκανα να τον φωνάξω, γιατί είχα ήδη απομακρυνθεί πολύ και σε λίγο θα τον έχανα από τα μάτια μου· τότε, όμως, διαπίστωσα πως γι’ αυτόν δεν είχα υπάρξει ακόμη, και πως ίσως ποτέ δεν θα υπήρχα. Άλλωστε από καιρό τα κακά μαντάτα χτυπούσαν καθημερινά την πόρτα μου. Είναι αστείο, έλεγαν ξέπνοοι απ’ τα δεινά που υπόφεραν αυτοί που τα ’φερναν, οι βοσκοί σχεδόν παντού στον κόσμο πεθαίνουν. Και τα σκυλιά μου όλα είχαν ψοφήσει και είχα απομείνει μονάχος να κουβαλώ στους ώμους ένα μεγάλο και φωτεινό τόξο μιας άλλης Ιαπωνίας, ακόμη άγνωστής μου. Γιατί δεν ήθελα να σκοτώσω κανέναν, αλλά ν’ αναστήσω στα φανερά. Εμπρός, εμπρός, είπα και τάχυνα το βήμα μου…

(1. Λαλούδες: βότσαλα, στρογγυλά, λευκά και λεία)

(όλο το κείμενο στο κουκούτσι αρ. 3)

Παναγιώτης Ράμμης

...Το ποτάμι έλκει τον ποιητή και ο ποιητής τους ανθρώπους. Όλοι μας καθημερινά κολυμπούμε σ’ ένα πολύβουο ποτάμι. Κι ας μην το ξέρουμε, κι ας μην το έχουμε αντικρίσει ποτέ στη ζωή μας. Αντιμετωπίζουμε τις δυσκολίες της γλώσσας, της επικοινωνίας. Το μυαλό μας είναι γεμάτο από έννοιες. Πολλές φορές αντιφατικές ή ακατανόητες. Συχνά κρυβόμαστε πίσω από ιδεολογίες, δογματισμούς, εγωισμούς. Το ποτάμι της ύπαρξής μας λερώνεται στις καθημερινές δοσοληψίες.
Φλέβες είμαστε μικρές στο κορμί του σύμπαντος. Αφουγκραζόμαστε τα νοήματα του. Βιώνουμε τη γαλήνη της σιωπής. Έτσι θα παραμεριστούν οι παράφωνες λαλιές, τότε θα ενωθούμε ξανά με το ρυθμό της συνείδησής του. Η συνείδησή του μοιάζει με την επιφάνεια του ποταμού. Στραφταλίζει εναλλασσόμενα σε φωτεινές ή σκοτεινές διαβαθμίσεις.
Τα έργα μας υπογράφονται στην άμμο. Είναι κύματα άλλοτε μικρά, άλλοτε μεγάλα που εξασθενούν σε κάποια μακρινή ή κοντινή ακτή. Συνειδητοποιώντας τη θνητότητά τους οι άνθρωποι επιχειρούν έργα με αντοχή στην διαλυτική επίδραση του χρόνου.
Το σύμπαν έχει τους δικούς του κανόνες. Οι κάτοικοί του προσπαθούν να το ερμηνεύσουν, αλλά δεν μπορούν να το αλλάξουν ή να του επιβληθούν.
Με αγάπη και όνειρο λοιπόν θα κατακτήσουμε αναίμακτα τους ουρανούς του.

(όλο το κείμενο στο κουκούτσι αρ. 3)