ΚΟΥΚΟΥΤΣΙ αρ. 2

ΚΟΥΚΟΥΤΣΙ ΑΡ.2 ΙΟΥΛΙΟΣ-ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2010

Σ’ αυτό το τεύχος: 22 έλληνες ποιητές. Αφιέρωμα στην Παλαιστινιακή ποίηση. Ο Π. Μάτεσις μεταφράζει Κρίστοφερ Μάρλοου. Γέητς: 9 ερωτικά ποιήματα. Άδωνις: Νυκτωδίες. Κάρεν Πρες: Ποιήματα από την τελευταία της συλλογή. 

Δοκίμια. Προτάσεις. Εικαστικά: Βασίλης Τάγκαλος (θάλασσα-θέρος) 

Επίσης: Μάχμουντ Νταρουϊς ● Σαρίφ Ελ Μούσα ● Μουχαμάντ Γανάιμ ● Γαζί Αλ Θίμπα ● Γασάν Ζακτάν ● Σαλμάν Μασαχλά ● Ουαλλίντ Χαζαντάρ ● Γουίλλιαμ Σαίξπηρ ● Τζων Νταν ● Τόμας Κάρυ ● Τόμας Λάβελ Μπέντοουζ ● Χ.Γ. Λόνγκφέλλοου ● Φρίντριχ Νίτσε ● Ε.Α. Ρόμπινσον ● Ντίνο Καμπάνα ● Καρλ Σάντμπεργκ ● Γκέριττ Άχτερμπεργκ ● Χίλντα Ντούλιτλ ● Γιέσπερ Σβένμπρο ● Κένεθ Κοκ ● Άντριου Σέσιλ Μπράντλεϋ. 

Ντίνος Σιώτης

1959

Καθώς έσκυβες το κεφάλι δεξιά για
να μπεις στο κάδρο της φωτογραφίας
άφηνες έξω ένα βλέμμα που κάλπαζε

στην παραλία άφηνες έξω τον αμμόλοφο
με τις όμορφες μέρες ενός καλοζωισμένου
Αυγούστου όλα μαζί τα παιδιά έστριβαν

απ’ τα μαγιό το τετράδιο έστριβε απ’ το
μολύβι η πισίνα έστριβε προς τη θάλασσα
η ομορφονιά στον πάγκο με τις γκαζόζες

σου χαμογελούσε ο φωτογράφος ετοι-
μαζόταν να μπει στο σκοτεινό θάλαμο
να ταΐσει το κλουβί με το νεκρό πουλί

(περισσότερα στο Κουκούτσι αρ. 2)

Τόλης Νικηφόρου

ΕΡΗΜΟΣ

ματώνεις ολημέρα στον τροχό

σαν έρθουν τα βαθιά μεσάνυχτα
βάφεις με το αίμα
κόκκινο έναν χαρταετό
και τον υψώνεις με σπασμένα δάκτυλα
στον ουρανό να λάμπει σαν αστέρι

κάθεσαι στο παράθυρο μετά
μακριά τον βλέπεις και δακρύζεις

έτσι γεννιέται τ’ όνειρο

(περισσότερα στο Κουκούτσι αρ. 2)

Κώστας Λάνταβος

ΑΠΟΠΕΙΡΑ

Αν σου πω ότι είμαι νεκρός
μην το πιστέψεις,

Ένα βήμα προς τον πόνο έχω κάνει
και τώρα,

Κυοφορώντας την πτώση μου,

Προχωρώ στο τέλμα του Χρόνου
Μετακινώντας τον ίσκιο μου
Στην άλλη του όχθη,

Καμιά συμφορά δεν αναγγέλλεται
Κάποιος κοιτάζει μέσα στα μάτια

Κι αιχμαλωτίζει το τελευταίο φως.

(περισσότερα στο Κουκούτσι αρ. 2)

Έλσα Κορνέτη

DONNACELLO
για τις «γυναίκες» του Delvaux
 
Γυναίκες όμορφες ψηλές κι ευτυχισμένες Γυναίκες που γεννήθηκαν από τη μέση και κάτω σκληρές άκαμπτες σαν πόρτες από τη μέση και πάνω γυμνές Τα μακριά τους δάκτυλα είναι πάντα για τα προπονημένα δόντια των αρουραίων τόσο τρυφερά Κάθε βράδυ ανασηκώνουν τις φούστες κορμούς Ελέγχουν τις ρίζες τους μην αποδράσουν μη φαγωθούν Γυναίκες εγκάρσια κομμένες ψηλαφούν τα εκτεθειμένα στον άνεμο στήθη Αν είναι εκεί Αν ταλαντεύονται ακόμα Δέντρα Γυναίκες από τη μέση και πάνω τρυπούν τον ουρανό Γυναίκες Δέντρα από τη μέση και κάτω τρυπούν το χώμα Γυναίκες πονηρές έμαθαν να ζωγραφίζουν στα γόνατα τα κίτρινα μάτια του πάνθηρα Γυναίκες άπληστες ανθίζουν Γυναίκες φιλάρεσκες φορούν κάθε χρόνο κι ένα σκουλαρίκι Στροβιλίζονται σε κύκλους Ψηλώνουν Μεγαλώνουν Γυναίκες κούφιες βουλώνουν τρύπες με πούπουλα κερί και αυγά αθώων πλασμάτων Γυναίκες στόχοι ακίνητες με μια πράσινη βούλα στην κοιλιά που ράμφη σφεντόνες σημαδεύουν Γυναίκες φλέβες ταΐζουν με νέκταρ κλαψιάρικα βιολιά και ερωτεύονται Γυναίκες όλες μαζί μ’ ένα φύσημα τρελαίνονται Εκσφενδονίζουν πάνω σου τα βελανίδια τους και Σου τραγουδούν: Όχι άλλα σκιάχτρα να σε περιγελούν Όχι άλλες μασέλες να σε τρώνε Όχι άλλοι καθρέφτες να σου μοιάζουν Μόνο εσύ παράξενο κορίτσι με την κόκκινη πεταλούδα φυτρωμένη στην παλάμη Όταν σου σπάσουν την ψυχή χάνεις την ισορροπία Όταν ο ήχος μιας κάμπιας σε προδώσει Όταν το σημείο εξαφάνισης κουρνιάσει με ένα κοράκι σε ξένη φωλιά Το τελευταίο μελωδικό concertino αρχίζει στο δάσος μ’ έναν χορό Τινάζεις περήφανα τα κλαδιά στην κορυφή του κεφαλιού Γυρίζεις ανάποδα Υψώνεις τα δέντρινα πόδια σου στον ουρανό Περιστρέφεσαι Μια πιρουέτα μόνο και γίνεσαι ένα πελώριο ξύλινο καρφί Ορμάς με φόρα στο μάτι του Θεού

(περισσότερα στο Κουκούτσι αρ. 2)

Παλαιστινιακή Ποίηση

Μετάφραση-Εισαγωγή: Στάθης Κομνηνός

 

 

ΜΑΧΜΟΥΝΤ ΝΤΑΡΟΥΪΣ

ΤΗ ΖΩΗ ΛΑΤΡΕΥΟΥΜΕ

Και τη ζωή λατρεύουμε, όπου μπορούμε
Στους τάφους ανάμεσα δύο μαρτύρων χορεύουμε
Ανάμεσά τους αντί για μενεξέδες φοίνικες φυτεύουμε
Ή υψώνουμε ένα μιναρέ.
Τη ζωή λατρεύουμε, όπου μπορούμε
Και του μεταξοσκώληκα κλέβουμε την κλωστή
Έναν ουρανό για μας να ξεδιπλώσουμε
Και στην αναχώρηση να περιφράξουμε.
Την πόρτα του κήπου ανοίγουμε
Ως μέρα ομορφότερη το γιασεμί να ξεχυθεί στους δρόμους.
Τη ζωή λατρεύουμε, όπου μπορούμε
Όταν κάποτε ηρεμούμε, σπέρνουμε γοργά φυτά που μεγαλώνουν
Όταν κάποτε ηρεμούμε, θερίζουμε έναν νεκρό.
Φυσούμε στον αυλό το χρώμα του μακρινού Απόμακρου
Ζωγραφίζουμε στου δρόμου τη σκόνη ένα γέλιο
Και τ’ όνομά μας γράφουμε πέτρα την πέτρα —
Κεραυνέ, φώτισε για μας τη νύχτα, λίγο φώτισέ την.
Τη ζωή λατρεύουμε, όπου μπορούμε

ΓΑΖΙ ΑΛ ΘΙΜΠΑ

Η ΠΟΡΤΑ

Ο άνεμος τις χάρες του θα σφραγίσει όταν στριφογυρίσει
στα δέντρα τού σήμερα
και λόγια εγώ θα πω

λόγια που μαζί με τα πουλάκια θα κοιμηθούν στον άνεμο
και ανάπαυση θα βρουν στους ημερήσιους πειρασμούς

και θα χρησιμεύσουν καθώς ορχείται ο πρώτος
της απόλαυσής μας κρίνος
νυσταλέος ο ποιητής πίσω απ’ τα μάτια του ποιήματος
όμως αυτή η στιγμή της υπνηλίας
με λόγια θα χτυπήσει την πόρτα

(όλο το αφιέρωμα στην Παλαιστινιακή ποίηση στο Κουκούτσι αρ. 2)

Άδωνις

Άδωνις είναι Σύριος ποιητής και δοκιμιογράφος. Γεννήθηκε το 1930.

Μετάφραση: Ελευθέριος Άρελης

 

ΝΥΚΤΩΔΙΕΣ: ΤΟ ΦΥΛΛΑΔΙΟ ΤΩΝ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΩΝ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ
[NOCTURNES: A BOOKLET FOR THE NIGHT OF THINKS]

-Α-

Έχει περάσει. Θα ’πρεπε να την ακολουθήσω;
Θα ’πρεπε να γυρίσω πίσω;
Της αγάπης το φλάουτο είναι περαστικό
και στο χέρι μου δεν υπάρχει πια λύρα καμιά

Έχει περάσει, το φως και η νύχτα
έχουν περάσει, τα δώματα και τα μαξιλάρια της
έχουν απ’ τα χέρια της ξεφύγει.

Με ποιον τρόπο και από πού θα ’πρεπε σ’ εκείνη να επιστρέψω;

-F-

Αυτή είναι η εποχή μας,
κανένα μέλλον, κανένας μετέπειτα χρόνος
προτού οι αγροί είναι σπαρτοί, της σοδειάς ο καιρός έχει φθάσει.

Ω, μυστικοσύμβουλέ μου,
όταν με κάποιον τρόπο και από κάπου
τ’ αστέρια που θα σου ψιθυρίζουν
σ’ εμάς θα ενσταλάξουν
των ουρανών τους την σοφία
Την σοφία που έχουν αποκτήσει;

 

(όλη η σύνθεση Νυκτωδίες στο Κουκούτσι αρ. 2)

Κάρεν Πρες

Κάρεν Πρες, Νοτιοαφρικανή ποιήτρια. Γεννήθηκε το 1956.

Μετάφραση: Κώστας Λιννός

 

ΤΕΤΑΡΤΗ ΠΡΩΙ ΣΤΟ ΚΑΦΕ ΚΑΠΡΙΣ

[WEDNESDAY MORNING IN THE CAFÉ CAPRICE]

Υπάρχει ένα σφυρί που χτυπά επίμονα
Στην ψηλότερη αριστερή μεριά της στέγης.

Ένα ξεφύσημα ατμού απ’ το ξύπνημα του καπουτσίνο.

Μια περιστρεφόμενη μηχανή που εξαντλεί τον εαυτό της
Ή τον αέρα
Ή κάτι άλλο αβοήθητο και σιωπηλό.

Κάποιος βγάζει φακελάκια εσπρέσσο απ’ το πακέτο τους
Δίπλα σ’ ένα κουτί, μέταλλο πάνω στο μέταλλο.

Ο Ντην Μάρτιν σιγοτραγουδά την αγάπη του
Σε χίλια βιολιά.

Το σκουπιδιάρικο πατικώνει τ’ απορρίμματα του δρόμου
Στις τέσσερις διαστάσεις της μουσικής.

Κουτάλια τσαγιού κρατούν το ρυθμό στους δίσκους.

Μια μύγα μονολογεί και ξαναμονολογεί στο χέρι μου.

Απέναντι απ’ το δρόμο η θάλασσα στη δική της βουβή
Κινηματογραφική ταινία
Πετά ψηλά κύματα, πιάνοντάς τα

Στα γαλανά της μπράτσα.

 

(περισσότερα στο Κουκούτσι αρ. 2)

Κωνσταντίνος Μπούρας

POETA VATES - ΠΟΙΗΤΗΣ ΠΡΟΦΗΤΗΣ

Από τον ένθεο ιερέα-μάντη-ποιητή-προφήτη των « πρωτόγονων » φυλών και φύλων μέχρι τον σημερινό «άθεο» ή νευρωτικό ποιητή είναι, σίγουρα, μακρύς ο δρόμος. Όμως η Μούσα Ερατώ ή ο «Θεός της Ποίησης» είναι ο ίδιος, αφού ακόμα και οι άθεοι υλιστές, ακόμα και οι οπαδοί του σοσιαλιστικού ρεαλισμού στα πρώην κομουνιστικά καθεστώτα μιλούσαν για « έμπνευση», από το «εν» συν «πνέω», που παραπέμπει στη Βιβλική εικόνα της εμφυσήσεως πνεύματος στο πήλινο πρωτόπλασμα ανθρώπινου όντος από τον Δημιουργό των πάντων.

Οι Λατίνοι διέκριναν τους ποιητές σε Poeta Faber (Ποιητή Τεχνίτη) και Poeta Vates (Ποιητή Προφήτη).

Ο Poeta Vates πέφτει σε έκσταση και απαγγέλλει, γράφει ή υπαγορεύει χωρίς να είναι απολύτως υπεύθυνος για το αποτέλεσμα, αφού είναι μάλλον το «διάμεσο» σε μια μυστικιστική, απόκρυφη, εσωτεριστική λειτουργία. Ως εκ τούτου ο λόγος του ποιητή-προφήτη είναι κατά τεκμήριο χειμαρρώδης, ασύνδετος, ανεπεξέργαστος, «σκοτεινός», ακατάληπτος ενίοτε από τον μέσο αναγνώστη. Εδώ ας θυμηθούμε τη «Σίβυλλα» του Άγγελου Σικελιανού, την Κασσάνδρα στην «Ορέστεια» του Αισχύλου, το πολύτομο ποιητικό έργο του στρατευμένου πολιτικώς Γιάννη Ρίτσου, αλλά και τα λιγοστά- σχετικώς- ποιήματα του «μανικού» Ρεμπώ, αφού ο όγκος του έργου που αφήνει πίσω του ο ποιητής- προφήτης είναι ενδεικτικός και μόνον της ιδιότυπης «μανίας», η οποία είναι αναγκαία και ικανή συνθήκη της όποιας ποιητικής παραγωγής του.

(όλο το κείμενο στο Κουκούτσι αρ. 1)

Αντώνης Γκάντζης

ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ ΣΙΩΠΗΛΟΥ ΔΕΝΤΡΟΥ

Συγχωρέστε μου τη λύπη στις κινήσεις
στους τρόπους και στα ρούχα

Συγχωρέστε μου την αδεξιότητα

Ένα δέντρο φερμένο απ’ τα ποτάμια ως εδώ
ένα δέντρο χτυπημένο από τους κεραυνούς
ό,τι κι αν κάνει
όσα φύλλα κι αν φορέσει
τη λύπη του δεν κρύβει

Δεν κρύβεται η νοσταλγία των χαμένων δασών
των παραμυθιών που δεν μιλήθηκαν
ή κι αν μιλήθηκαν δεν ήταν άλλοι για ν’ ακούσουν

Συγχωρέστε μου τη σιωπή των χρόνων
που κατεβάζει απόψε το νερό σε δάκρυα

(περισσότερα στο Κουκούτσι αρ. 1)

ΚΟΥΚΟΥΤΣΙ αρ.1

ΚΟΥΚΟΥΤΣΙ ΑΡ.1 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ-ΙΟΥΝΙΟΣ 2010

Στο πρώτο τεύχος συνεργάστηκαν οι Δημήτρης Λαμπρέλλης, Γιώργος Βέης, Κώστας Ριζάκης, Αντώνης Γκάντζης, Μαρία Σερβάκη, Τάσος Γαλάτης, Έλλη Συναδινού, Έρη Κασίμη, Βίκυ Δερμάνη, Ναταλία Κατσού, Λίνα Στεφάνου, Δημήτρης Ξενογιαννάκης, Σταύρος Καμπάδαης, Άλκηστις Μαυροκεφάλου, Δήμος Μαρουδής, Παναγιώτης Ράμμης, Βασίλης Ζηλάκος, Σέργιος Μαυροκέφαλος, Κωνσταντίνος Μπούρας, Έλσα Κορνέτη. 

Τζων Μίλτον, Σάμουελ Ταίυλορ Κόλριτζ, Γουίλλιαμ Γουέρτζγουορθ, Γκέορκ Τρακλ, Ραμπιντρανάθ Ταγκόρ, Σαλβατόρε Κουασίμοντο, Κόνραντ Έικεν, Ρόμπερτ Πεν Γουώρεν, Μάργκαρετ Άτγουντ ( η πρώτη μετάφραση παγκοσμίως 9 ποιημάτων από την τελευταία της ποιητική συλλογή ● The Door ● ( First Mariner Books ) 

Επίσης 15 εικαστικοί-καθηγητές της Α.Σ.Κ.Τ κοσμούν το τεύχος με 15 εικαστικά ποιήματα

Λίνα Στεφάνου

ΜΙΑ ΕΙΚΟΝΑ

Του είχε περισσέψει μονάχα μπλε και άσπρο
Πολύ μπλε, πολύ άσπρο˙
Βούτηξε το χέρι του μέσα και με τα δάκτυλα
Της ζωγράφισε μια θάλασσα
Του άρεσε να σκέφτεται πως όταν εκείνη ξυπνούσε
Θα πέταγε τα ρούχα της κι έτσι γυμνή και ζεστή ακόμα από τον ύπνο
Θα βούταγε μέσα παίρνοντας το απογευματινό της μπάνιο
και θα κολυμπούσε μέχρι την άκρη του πίνακα…
ξεχειλίζοντάς τον…

(περισσότερα στο Κουκούτσι αρ. 1)

Δημήτρης Λαμπρέλλης

Η ΦΩΝΗ

—Είμαι μια παράξενη τρελή φωνή
που ξέρει καλά να ακουμπά
πάνω στης νύχτας το αλφάδι

—Είμαι μια παράξενη τρελή βροχή
που πέφτει
μουσκεύει
κάνει τον κάθε κόμπο τρυφερό σ’ εκείνο το υφάδι

—Είμαι μια παράξενη τρελή ζωή
στο θέατρο κάθομαι
τρίτη σειρά
Βουλώνω το στόμα μου
κι ακούω
τα πέτρινα λεπτά
στον ποιητή όταν μιλάνε
Ναι
Βουλώνω το στόμα μου
κι ακούω
τα σφυριά
— Ο Σίσυφος τσακίστηκε
Ο Σίσυφος τσακίστηκε
Όλα τα άλλα τώρα χάθηκαν
Όλα τα άλλα τώρα πάνε

(περισσότερα στο Κουκούτσι αρ. 1)

Γουίλλιαμ Γουέρτζγουορθ

Γουίλλιαμ Γουέρτζγουορθ ήταν άγγλος ποιητής θεμελιωτής του ρομαντισμού
 [ 1770-1850]


Μετάφραση:Σοφία Κωνσταντέλου 

ΑΠΟ ΤΗΝ ΩΔΗ: ΠΡΟΑΓΓΕΛΜΑΤΑ ΑΘΑΝΑΣΙΑΣ ΑΠ' ΤΙΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΤΗΣ ΠΡΩΙΜΗΣ ΠΑΙΔΙΚΗΣ ΗΛΙΚΙΑΣ

[ODE: INTIMATIONS OF IMMORTALITY OF THE RECOLLECTIONS OF THE EARLY CHILDHOOD, 1804]

V

Η γέννησή μας δεν είναι παρά ένας ύπνος και μια λησμονιά:
Η ψυχή που ανατέλει μαζι μ’ εμάς, το άστρο της ζωής μας,
Κατοικούσε αλλού,
Κι είναι ένας κομήτης που ήρθε από μακριά:
Όχι σε απόλυτη λήθη,
Όχι με τέλεια γύμνια,
Αλλά σέρνοντας σύννεφα δόξας ερχόμαστε
Απ’ τον Θεό, που είναι η δικιά μας πατρίδα:
Οι ουρανοί ψεύδονται για την παιδικότητά μας!
Οι σκιές της φυλακής αρχίζουν να κυκλώνουν
Τ’ αγόρι που μεγαλώνει,
Αλλ’ αυτό κρατά το φως, κι όπου ξεχύνεται,
Το βλέπει στη χαρά του˙
Η νιότη, που καθημερινά ξεκινά απ’ την ανατολή
Πρέπει να ταξιδεύει, ενώ ακίνητος στέκει ο ιερέας της φύσης,
Και με τούτο το υπέροχο θέαμα
Επιμελείται το έργο του˙
Καταλαβαίνει πλέρια ο άνθρωπος πως αργοσβήνει,
Και αχνοφαίνεται στο φως της κάθε μέρας.

VIII

Εσύ, που η εξωτερική σου ομοιομορφία υποκρύπτει
Την απεραντοσύνη της ψυχής σου˙
Εσύ, μέγιστε Φιλόσοφε, που ακόμα κρατάς
Την κληρονομιά σου, εσύ Οφθαλμέ ανάμεσα στους τυφλούς,
Εσύ, που κωφός και σιωπηλός, φθάνεις στην αιώνια άβυσσο,
Στοιχειωμένος για πάντα απ’ την άφθαρτη διάνοια, —
Παντοδύναμε Προφήτη! Ευλογημένε Μάντη!
Εσύ κρατάς τις αλήθειες,
Αυτές που σ’ όλη μας τη ζωή κουραζόμαστε για να βρούμε,
Χαμένες στο σκοτάδι, το σκοτάδι του τάφου,
Εσύ, που η αθανασία σου
Είναι μελαγχολική σαν τη μέρα, ένας άρχοντας που εξουσιάζει έναν σκλάβο,

Μια παρουσία που ποτέ δεν αγνοείς˙
Εσύ, μικρό παιδί, αλλά δοξασμένο με τη δύναμη
Της ουρανογέννητης ελευθερίας στο μέγεθος της ύπαρξής σου,
Γιατί με τέτοιους βαρείς πόνους προκαλείς
Τον χρόνο να φέρει τον αναπόφευκτο ζυγό,
Έτσι τυφλά θέτεις την μακαριότητά σου σε διαμάχη;
Πλήρης σύντομα η ψυχή σου θα έχει το δικό της επίγειο φορτίο,
Και από συνήθεια θα σε βαραίνει,
Δυσβάσταχτη σαν παγετός, και βαθιά όπως η ίδια η ζωή!

 

 

(ολόκληρη η Ωδή μεταφρασμένη στο Κουκούτσι αρ. 1)

Σαλβατόρε Κουασίμοντο

Σαλβατόρε Κουασίμοντο, ιταλός ποιητής [ 1901-1968 ]

Μετάφραση: Χρίστος Κρεμιώτης

AΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΑΜΟΡΦΩΜΕΝΗ ΦΥΣΗ

[ DALLA NATURA DEFORME, 1957 ]

Από την παραμορφωμένη φύση, το φύλλο
συμμετρικό ξεφεύγει, πλέον, η άγκυρα
δεν το βαστάει. Ήδη χειμώνας, τι χειμώνας,
λίγη φωτιά την καπνιά της στη διώρυγα αφήνει.

Κανείς, θα μπορούσε και να προδώσει
στις φλόγες εκείνες τη νύχτα,
ν’ αρνηθεί
τη γη, τρεις φορές.

Σπας
που εδώ και χρόνια, τι χρόνια,
τ’ αστέρια
στα κανάλια να επιπλέουν,
βρομισμένα
κοιτάς
δίχως απέχθεια όμως,
αν κάποιον στη γη αγαπάς,
αν το νωπό το ξύλο τερετίζει, και
αποτεφρώνεται η γεωμετρία
του φύλλου που, τσιρίζοντας, σε ζεσταίνει.


ΣΤΗΝ ΓΗ ΜΟΥ

[ A MIA TERRA, 1942 ]

Ο ήλιος ξεσπά, πρησμένος απ’ τον ύπνο.
Και ουρλιάζουνε δέντρα :
Στην Περιπετειώδη μαρμαρυγή
με την άγκυρα ξανά τραβηγμένη μέσα σου
αποπλέεις.
Και οι πελαγίσιες εποχές
γλυκά ξεβράζουν σε νεογέννητες ακτές.

Εγώ, από άλλη γη πικρός
αγρυπνώ, εδώ
με τον οίκτο, ασταθή στο τραγούδι του,
που αγάπη με σπείρει
θανάτου και ανθρώπων.

Ιδού, οι νέοι βλαστοί του κακού μου,
μα τα δικά μου χέρια δικάσου κλαδιά:
Σε γυναίκες που η θλίψη
έσφιξε μες στην εγκατάλειψη
μην τις αγγίξει ο χρόνος, και
αργά
τη μορφή μου αποφλοιώνοντας με
ευνουχίσει.

Πέφτω σαν
ζωγραφιά μιας ναυμαχίας στην καρδιά σου.

Βήματα από ξυπόλυτους αγγέλους
στο σκοτάδι.

(περισσότερα στο Κουκούτσι αρ. 1)

Μάργκαρετ Άτγουντ

Μάργκαρετ Άτγουντ είναι καναδή πεζογράφος, ποιήτρια και κρτικός γεννήθηκε

το 1939



 

Μετάφραση: Έλσα Κορνέτη

ΓΟΤΘΙΚΗ ΦΥΣΗ
[ GOTHIC NATURE ]

Είδα ένα κορίτσι που έτρεχε μέσα στη νύχτα
ανάμεσα στα δέντρα που δεν το αγαπούσαν
και τις σκιές πολλών πατεράδων

χωρίς μονοπάτια, χωρίς
ψίχουλα ψωμιού και λευκά χαλίκια
κάτω από ένα φεγγάρι που δεν του λέει τίποτα
Το εννοώ ότι λέει: Τίποτα

Είναι ένας άντρας εκεί γύρω
που περνιέται για εραστής
αλλά μυρίζει σαν δολοφόνος ληστής
Πόσες φορές θα πρέπει να της πει
να σκοτωθεί μόνη της προτού το κάνει αυτός;

Δεν υπάρχει λόγος να πει
σ' αυτό το κορίτσι: Θα σε φροντίσουμε.
Εδώ είναι ένα ασφαλές δωμάτιο, εδώ
είναι το φαγητό και ότι χρειαστείς.

Δεν μπορεί να δει αυτό που βλέπεις.
Το σκοτάδι πέφτει επάνω της ορμητικά
και την σκεπάζει σαν χιονοστιβάδα.
Θα ήθελε να κάνει ένα βήμα μέσα του
σαν να μην έχασκε το κενό μπροστά,
αλλά ο προορισμός,
να εγκαταλείψει το σώμα πίσω της
σαν να ήταν τσαλακωμένο πουκάμισο

Είμαι η ηλικιωμένη κυρία
που βρίσκεις πάντα σε ιστορίες σαν κι αυτήν,
που λέει, Γύρνα πίσω, αγαπητή μου.

Πίσω σημαίνει, πίσω στο κελάρι
όπου κατοικεί το κακό
όπου βρίσκονται οι άλλοι,
όπου μπορείς να δεις
τι είναι αυτό που μοιάζει με πεθαμένο
και ποιος το θέλει έτσι.

Έπειτα θα είσαι ελεύθερη
ν’ αποφασίσεις. Να το κάνεις
με τον τρόπο σου.

ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΤΡΑΥΜΑ
[ ΤΗΕ ΗURT CHILD ]

Το παιδί τραύμα θα σε δαγκώσει.
Το παιδί τραύμα θα γίνει ένα πλάσμα τρομερό
και θα σε δαγκώσει εκεί που στέκεσαι.

Το παιδί τραύμα θα βγάλει μια πέτσα
πάνω στην πληγή που του έδωσες
- ή που δεν έδωσες, γιατί το τραύμα
δεν είναι δώρο, ένα δώρο είναι ελεύθερα
αποδεκτό, και το παιδί δεν είχε άλλη επιλογή.

Θα βγάλει μια πέτσα πάνω στην πληγή,
το κρυμμένο τραύμα, το τραύμα κειμήλιο
που ξεσφήνωσες από σένα σαν να ήταν σφαίρα
και το φύτεψες στο κρέας του –
πέτσα τομάρι δέρμα γδαρμένο
πέτσα καμένη,
και σουβλερό δόντι ψαριού
σαν στραβό δόντι μωρού -
θα σε δαγκώσει

και θα σε πιάσει ένα κλάμα άθλιο
όπως συνηθίζεις
και θα παλέψεις
γιατί θα βγάλεις την πάλη έξω από το κουτί
με την ετικέτα «Fights» όπου φυλούσες τις μάχες
για επείγουσες ανάγκες, και αυτή είναι μια από αυτές,
και το πληγωμένο παιδί θα χάσει τον αγώνα
και θα τρικλίζει στα προάστια, και θα προκαλέσει
πανικό στα φαρμακεία και κοσμοχαλασιά
στα μπάρμπεκιου
και θα λένε Βοήθεια βοήθεια ένα τέρας
και θα μπει στις ειδήσεις

και θα κυνηγηθεί
με σκυλιά, και θ’ αφήσει ένα ίχνος
από μαλλιά, γούνα, δέρμα, και δόντια γάλακτος, και δάκρυα
εκεί που κόπηκε
από σπασμένο γυαλί
Και θα κρύβεται σε υπονόμους
σε αποθήκες εργαλείων, κάτω από θάμνους
γλείφοντας τις πληγές του, το θυμό του,
τον θυμό που του έδωσες
και θα συρθεί μέχρι το φρεάτιο

στη λιμνούλα, στο ρέμα, στη δεξαμενή
γιατί διψάει
γιατί είναι ένα τέρας
που η θυμωμένη δίψα του
μοιάζει με αγκάθια που το σκεπάζουν

και τα σκυλιά και οι κυνηγοί θα το βρουν
και θα σταθεί στην όχθη
και θα ουρλιάξει για τις αδικίες
και θα το ξεσκίσουν
και θα φάνε την καρδιά του
και όλοι θα χειροκροτούν
Δόξα τω Θεώ τέλειωσε κι αυτό!

Και το αίμα του θα κυλίσει μέσα στο νερό
και θα το πίνεις κάθε μέρα.

( περισσότερα στο Κουκούτσι αρ. 1)